Ein av dei siste songane

Richard Strauss gjorde ferdig sine Vier letzte Lieder for sopran og orkester i 1948. Det er eit gripande verk, tykkjer eg. Ikkje berre på grunn av det stille og såre i komposisjonen (Strauss døydde året etter verket var fullført), men også fordi tre av dikta som er tonesette, er Hermann Hesse sine.

Songane er «Frühling», «September», «Beim Schlafengehen» og «Im Abendrot». Den siste songen, som ikkje er bygd på eit dikt av Hesse, men av Joseph von Eichendorff, er det aller vakraste. Men også September er flott. Aller flottast er songane når dei er framførde av Elisabeth Schwartzkopf. (Og det seier eg jamvel om det var Kirsten Flagstad som gjorde dette verket vidgjete.) Høyr die Schwartzkopf her i kalde, fuktige september, høyr henne når kvelden rodnar ved soleglad.

Så, til slutt, haustdiktet til Hermann Hesse:

September

Der Garten trauert,
kühl sinkt in die Blumen der Regen.
Der Sommer schauert
still seinem Ende entgegen.

Golden tropft Blatt um Blatt
nieder vom hohen Akazienbaum.
Sommer lächelt erstaunt und matt
in den sterbenden Gartentraum.

Lange noch bei den Rosen
bleibt er stehen, sehnt sich nach Ruh.
Langsam tut er die großen
müdgewordnen Augen zu.