Bak grana

Eg er ikkje så flink med fuglar og tre. Men eg likar dikt om dei.

Mange norske diktarar har skrive om den urnorske, heimlege grana. Tarjei Vesaas, til dømes, med klassikaren sin «Snø og granskog» frå Kjeldene (1946):

Tale om heimsleg –
snø og granskog
er heimsleg.

Frå første stund
er det vårt.
Før nokon har fortalt det,
at det er snø og granskog,
har det plass i oss –
og sidan er det der
heile heile tida.

Meterdjup fonn
kring mørke tre
– det er for oss!
Innblanda i vår eigen ande.
Heile heile tida,
om ingen ser det,
har vi snø og granskog med.

Ja lia med snøen,
og tre ved tre,
så langt ein ser,
kvar vi er
vender vi mot det.

Og har i oss ein lovnad
om å koma heim.
Koma heim,
gå borti der,
bøye greiner
– og kjenne så det fer i ein
kva det er å vera der ein høyrer til.

Heile heile tida
til det er sløkt
i våre innlandshjarte.

Ikkje noko januar her. Januar kjem i neste. Kjersti Ericsson har òg skrive om vintergrana, i diktet «Alt strømmer gjennom meg» frå samlinga Å passe et fuglebrett (1990). Men Ericsson får ingen lovnad om å kome heim når ho kjem til snø og granskog:

Meisevinger
forte som lyset
og storklokkas
spinkle kranierad
i januar
venners svik
uvenners sorg
en sølvhvit ospestamme
så alene.

Det er en farge der
bak grana
djup
som kvinners savn
og vill
som mannens taushet.
Det minste sneglehuset
alle de bortkomne hjertene
og den fargen der
bak grana.